Учора тут прайшлі касцы,
Сьпявалі косы дружным хорам.
I ў сене – зьвялыя званцы
З рамонкам, люцікам, чаборам.
А краскі гэтыя жылі,
Яны цьвілі на ўцеху мілым,
Якіх прынаджвалі палі
Ісьці ў палон прыродным сілам,
Напіцца мёду з палыном
З дзяўчынай дзесьці пад ляшчынай...
Ды вось адвозяць у гумно
Мурог і віку з канюшынай.
О, гэты могільнік травы!
Жыцьцё і тут, як на паверцы.
Дзьве на падушцы галавы,
А пад дзяружкай б'юцца сэрцы.
Маячаць шлюбныя вянцы...
I шчасьце мроіцца ў суквецьці:
На полі рвуць малыя дзеці
Жывыя сінія званцы.
|
|
